Configuration	Displacement	Power	Acceleration	Top Speed
Straight 8 Supercharged	2.3 L	178 BHP		225 km/h 140 MPH

Jano joined Alfa Romeo in 1923 – and that one move kickstarted their whole racing program, but after two (quite successful) seasons, Italians quit competition. Vittorio Jano is transferred to road cars development, which results in 1927 6C 1500 launch. That platform was dedicated for the public road use, but its motorsport variants were dominating every form of circuit racing. Mille Miglia went to Alfa Romeo drivers 3 years in a row. What Jano did, was he took his old P2 creation, and having this – he attempted on development of a new racer for 1931 season. It was overcomplicated to the point it had two engines and was… well, not the most suitable for competition (mostly due to reliability issues) but hey – its road iteration was absolutely the best of the best in its field.

Jano knew quite well the technology allowed constant growth in competition. He believed in „there’s no replacement to displacement” philosophy. P2 was already an 8-cylinder, but the road car was to have a new motor: 2 forged steel blocks of 4 cylinders each – in overhead valve layout. The camshaft was right in between, and since it was shortened, it didn’t have to flex like crazy. Lower to the side was a Roots-type supercharger with Memini carburetor (that was replaced with a Weber in the later models). That’s how you do 155-165 bhp from 2.3-litre motor – in its least powerful variants.

Alfa’s competition had already reached 180 bhp level, but Alfa’s strength lies elsewhere. It had a lightweight and agile platform. Each car stood on a steel ladder frame, with semi-elliptic leaf springs and friction dampers. It was stopped by drum brakes at each wheel. The power was transferred via a 4-speed gearbox, and the whole thing C no more than a ton. Almost 200 examples left factories within 3 years, and a vast number of them was actually involved in motorsport. Mille Miglia is not an easy thing. It’s a difficult race generally speaking, and most well designed, tested and proved, proper builds – fail that event. Alfa was completely new – with two examples just completed for the 1931 edition of the race. Tazio Nuvolari behind the wheel of a 2300 model – he’s been having continuous problems with his tires… yet he was fast like a devil himself. Rudolf Carraciola was the main rival then. He had an SSK – a 7.1-litre monstrosity with an excess of power that would allow easy overtakes and building 17 minute gap. This cannot be. Nuvolari gives 100%. He does manage to shorten the distance, but the clouds of dust coming from the Mercedes in front limit visibility to near zero. As a result – Nuvolari ends his race in a crash.

Weeks go past and Nuvolari drives his 8C 2300 again. This time: Targa Florio. Not only he achieves payback on the German machine, he also begins the winning streak for Alfa Romeo. And a new era in motor history. Both Alfa competitors have a modified (shortened) wheelbase, that will later be adapted in the new Tipo A Grand Prix racer. Both cars participated in the Italy Grand Prix at Monza. The event when Arcangeli will die during a practice session in his Tipo A. Other cars didn’t finish either – but both Campari and Nuvolari swapped their Tipo As for 8C 2300s in an early phase – and they won the event! Since that time – we call those variant „Monza”, and 2300 will celebrate success after success in Grand Prix races up until Tipo B comes.

Le Mans required some more changes to the project. The body was enlarged as the rules dictated 4 seats. Alfa sent 3 vehicles, but one motor blown in practice before the race even started. The race rich in long straights and fast bends – perfect for German SSKs. And German machines were direct rivals, as they also started in Formula Libre category. I guess that’s enough said – the Circuit favored Mercedes… Another Alfa Romeo ends crashed around 100 laps into race. One 8C left in competition. Behind the wheel: Tim Birkin (ex-Bentley Boy) and Lord Howe. The English demolished their rivals so much so, the fastest Mercedes was 100km distance behind them! 8C Alfa was fastest at Le Mans 4 times a row – and little to 5 times. They took the whole podium in 1993…

The most successful sportscar in the history of the most successful sports cars. People say the Type 35 Bugatti was the best, but Alfa Romeos were such a close second, that Bugattis could constantly feel their breath on their back. Alfas were best at Italian Grand Prix. They won the Mille Miglia and Targa Florio – 3 times each. Le Mans: 4 times. That – with the car designed for road use mainly. One that you could normally go and buy. All those trophies, and around 50 more – minor successes on top of it. Rudolf Caracciola (mainly – Mercedes) drove it to victory in Lvov Grand Prix and Eifelrennen. Etancelin (mainly: Bugatti) won 5 other times behind its wheel. Alfa Romeo drivers bested anyone – Bugattis, Maseratis or Mercedes drivers – in every single classification of the early ’30s racing. Quite frankly, in automotive history Alfa Romeo Monza takes second after Bugatti also because their successes stay in the shadow of a later Tipo B or 2900 models. The French focus orbits around a single model and that is why its so well remembered. Type 54 or 59 Bugattis weren’t as accomplished. Tipo B – absolutely was. And 8C was not far behind. Jano designed a perfect platform, and Alfa had great roster of talented drivers. Legends. That made the golden era of racing. Enzo Ferrari joins Alfa Romeo as a driver in 1920, at the end of the decade – in 1929 – he established his own racing program and in 1932 ends his career behind the wheel. By that time his Scuderia Ferrari is recognized as a semi-official Alfa Romeo motorsport department. He enters his, modified to 2.6-litre, Monzas until he can start using Tipo B for his racing effort – but it is Monza that starts the new racing era.

Krzysztof Wilk
All sources: ultimatecarpage.com | kolumbus.fi/leif.snellman | wikipedia.org | conceptcarz.com | supercars.net | gaukmotors.co.uk | wheelsage.org

Configuration	Displacement	Power	Acceleration	Top Speed
Straight 8 Supercharged	2.3 L	178 BHP		225 km/h 140 MPH

Vittorio Jano trafił do Alfy Romeo w 1923 roku, i z miejsca postawił im cały program wyścigowy na nogi, ale po dwóch – udanych sezonach – Włosi wycofali się z rywalizacji. Jano został przeniesiony do prac nad drogowymi pojazdami, i w 1927 roku do skutku doszło 6C 1500. No auto powstało stricte na drogi publiczne, ale jego sportowe odmiany miażdżyły również i na torze. 3 razy z rzędu zgarnęli Mille Miglia. No to Jano wziął stare P2 – swojej własnej przecież konstrukcji – i mając to, chciał spróbować zrobić auto na sezon ‘31. Tak przy tym namieszał, że ostatecznie wyszła z tego maszyna z dwoma silnikami, mocno przekombinowana, i no średnio praktyczna na torze… ale wariant na drogi publiczne dosłownie miażdżył odbyt.

Jano doskonale sobie zdawał sprawę, że technologia była już na tyle rozwinięta, żeby rywalizacja stale narastała – dlatego kierował się dość prostą filozofią… “Zwiększyć pojemność! Reaktor wytrzyma…” Już P2 miało 8 cylindrów w rzędzie, ale w drogowym aucie silnik był kompletnie nowy. Dwa bloki z kutej stali – choć późniejsze egzemplarze robiono z lekkich stopów aluminium – po 4 cylindry z rozrządem nad głowicą. Wałek zmieścił się między blokami, a jako że był skrócony, to i nie wyginał się jak pierdolony rezus. Nisko z prawej strony silnika był kompresor typu Roots, gaźnik Memini później zmieniono na Weber, i tak motor o pojemności 2.3-litra generował 155-165 koni mechanicznych w najbiedniejszych jego wersjach.

Co prawda rywale stali już u progu 180 koni mocy, ale siła Alfy Romeo była w lekkiej i zwinnej konstrukcji. Każde z aut miało stalową ramę drabinową, półośki z półeliptycznymi piórami, amortyzatorem ciernym i hamulce bębnowe przy każdym z kół. Skrzynia miała 4 biegi a całość nie przekraczała jednej tony. W 3 lata zrobiono ich prawie 200 i wiele z nich jeździło sportowo. Mille Miglia generalnie jest trudnym wyścigiem – nawet dla dobrze opracowanych, utartych i sprawdzonych konstrukcji. Kompletnie nowa Alfa Romeo – dwa pierwsze egzemplarze modelu 2300 – były ledwie gotowe na debiut w edycji tego wyścigu z 1931 roku. Za kierownicą m.in. Tazio Nuvolari, który cierpiał niemożebnie od problemów z ogumieniem, a mimo to był potwornie szybki. Carraciola prowadził wtedy 7.1-litrowe SSK, więc potrafił wyprzedzić włoskie auto i zapewnić sobie 17-minutową przewagę. Nuvolari nie mógł na to pozwolić, więc dawał 100%, żeby skrócić dystans, ale kurz wzniecony przez lidera wyścigu skutkował ograniczoną widocznością, a to plus karkołomna jazda = wypadek i koniec rumakowania.

Po paru tygodniach Nuvolari ponownie wsiada za kółko 8C 2300 i jedzie na Targa Florio. Nie dość, że świętuje rewanż na niemieckiej maszynie, to rozpoczyna pasmo zwycięstw dla Alfy Romeo – i tym samym, nowy etap w motoryzacji. Oba startujące auta miały zmodyfikowany (skrócony) rozstaw osi, który Tipo A – przyszłe auto do Grand Prix – miało po nich odziedziczyć. Oba auta brały udział w Grand Prix Włoch na torze Monza, podczas którego (podczas treningu do którego) Arcangeli niestety oddał żywot, prowadząc Tipo A właśnie – reszta tych aut również zawiodła. We wczesnej fazie wyścigu tak Campari, jak i Nuvolari – zmienili swoje Tipo A na 8C 2300 i wygrali całe zawody. Od tamtej pory i zwycięstwa w GP Włoch – ten wariant nosi miano Monza, a 2300 będzie wygrywać w Grand Prix aż do podmianki na Tipo B.

Do Le Mans przygotowano nowe zmiany w modelu. Karoseria została przedłużona, bo regulamin nakazywał cztery fotele w środku. Z trzech egzemplarzy, w jednym wybuchł silnik już na treningu przed wyścigiem – a to zauważmy szybka trasa z długimi prostymi – i niemieckie SSK w bezpośredniej rywalizacji (oba auta startowały w klasyfikacji Formula Libre). To chyba nie trzeba tłumaczyć, że trasa faworyzowała Mercedesy? Drugi egzemplarz Alfy Romeo rozbił się koło setnego okrążenia. Zostało jedno 8C aby bronić honoru. Za kierownicą Anglicy – ex-Bentley Boy Tim Birkin i Lord Howe – tak pozamiatali, że najszybszy Mercedes miał 100km w dupę do nich! 8C potem wygrywało Le Mans 4 lata pod rząd – a mało brakło, żeby mieli 5 zwycięstw z rzędu! W 1933, to w ogóle zajęli całe podium…

Najbardziej udane auto sportowe w historii najbardziej udanych aut sportowych. Co prawda najlepszym autem stricte wyścigowym mówi się, że było Bugatti Type 35, ale Alfa Romeo jest tak bliskim drugim miejscem, że Bugatti czuje jej oddech na szyi. Włosi w swej gablocie mają Grand Prix Italii i po 3 trofea z Mille Miglia oraz Targa Florio – a z Le Mans cztery! Autem, które było przeznaczone dla normalnego klienta – na drogi publiczne! To z dużych – a jeszcze było conajmniej 50 mniejszych trofeów. Caracciola (typowo – Mercedes) za kierownicą Monzy wygrał Eifelrennen oraz Grand Prix Miasta Lwowa, a Etancelin (typowo – Bugatti) pięć innych. We wszystkich klasyfikacjach z początku lat ‘30-stych, kierowcy Alfy Romeo wyprzedzali tak Bugatti, Maserati jak i Mercedesy. Po prawdzie – w annałach historii Alfa zasiada na drugim miejscu za Bugatti również dlatego, że jej sukcesy przyćmione były osiągami późniejszej Tipo B i wariantu 2900. Jeśli chodzi o Francuzów – ich uwaga była stale skupiona na jednym modelu i dlatego jest on tak dobrze pamiętany. Type 54 i 59 nie dawały Bugatti wielu powodów do radości a Tipo B Włochom – a i owszem. Osiągnięciami 8C napewno nie odbiegała. Jano stworzył prze-udaną konstrukcję, a Alfa miała dostęp do legendarnych kierowców. Złota era sportów motorowych. Enzo Ferrari dołącza do Alfy Romeo w 1920 roku jako kierowca, w 1929 zakłada swój własny program wyścigowy oparty na autach tej marki i w ‘32 kończy karierę sportową, aby skupić się na kierownictwie już wtedy pół-oficjalnego działu motorsportu Alfy Romeo – Scuderia Ferrari. Dostaje w swoje ręce modele Monza i rozkręca je do 2.6 litrów pojemności zanim przestawi się na Tipo B. Monza prawdziwie rozpoczyna nową erę motoryzacji.

Krzysztof Wilk
Na podstawie: ultimatecarpage.com | kolumbus.fi/leif.snellman | wikipedia.org | conceptcarz.com | supercars.net | gaukmotors.co.uk | wheelsage.org