1924 – Alfa Romeo Tipo P2 8C/2000

Autor Krzysztof Wilk26 marca, 202325 listopada, 2024

Configuration	Displacement	Power	Acceleration	Top Speed
Straight 8 Supercharged	2.0 L	134 BHP		224 km/h 139 MPH

The first steps in motorsport – it was a disaster. ALFA had nothing to back their efforts, so they copied FIAT’s solutions, as FIAT’s 6-cyl worked all the time, every time. Problem was, when ALFA got those engines and finished their vehicles, FIAT already had 8-cylinder in a straight layout, that demolished all the new ALFAs easily. ALFA had also seen a tragic event, when one of their drivers had to be packed in a bag. All the others withdrew from that race. Some of them never came back on the track. Young Enzo Ferrari was sent to negotiate with the head FIAT thinker – Vittorio Jano. Jano agreed to join ALFA immediately, and not longer than a week after, his family was already living in Milan.

He was first tasked with redesigning their P1 racer into a usable piece of machinery. Before he changed teams, he had a good project in his mind. It was an Inline 8-cyl twin cam. He made a lot of changes to it, to refine the motor, as the 1923 season revealed its issues. Instead of 2 4-cylinder blocks, he used 4 blocks of 2 cylinders each. Cast iron, much more simple and largely solid. The crankshaft of that thing required 10 bearings per cam – and it was a twin cam – so it wasn’t cheap to build, but its reliability was unmatched. Jano increased the valve angles, and put the downdraught carburetor in behind the supercharger. 2 valves per cyl it had in a DOHC layout. 134 bhp from a Roots supercharged unit. A 4-speed was installed within a sheet-steel frame. Semi-elliptic leaf front suspension was nothing new. The rear – the whole back was narrowing very low, and it was standing on springs linked to the body frame. The car body variants were those of a longer, aerodynamic rear end – and one shortened, which offered more stability in corners. The drivers could choose what to drive. It was that time, when the cloverleaf first appeared on the engine covers – and the ‚quadrifoglio’ will stay with Alfa Romeo forever.

Jano used old 6-cyl to juxtapose them with the new engines. He experimented on supercharging and it helped him refine his 8-cyl, 2-litre supercharged P2 racer. And it was a secret project, really. When shown to public, the opposition was shocked. Ascari dominated its first outing in 1924, and he won the race with avg. speed of almost 100 mph. Campari was in the lead when he pierced his tire. If not for that, Alfa Romeo would have had a one-two in their second race. The best that day was E. Ferrari behind the wheel of an Alfa R/L. The next event in the calendar was the French Grand Prix, so the stake was enormous…

It was a long race on the streets of Lyon – 810 km on public roads. All big figures were present: Delage, Fiat or Bugatti. None could counter Alfa Romeo. Their drivers were outrageously fast. Both Campari and Ascari – they had such a lead, that they delivered first position with no stress at all. Ascari set the tempo for the entire race, but his block cracked at the end, so he had to retire. The other P2 had no problem reaching the finish line in triumph and glory. The France trophy goes to Italy. Italian Grand Prix was next. It was a Monza race, where after 80 laps, P2 drivers landed on first 4 positions, with almost an hour lead over their closest rival.

3 Alfas show up at the start of the Spa race. It was the Grand Prix Europa and Ascari, Campari with Gastone Brilli-Peri, were behind the wheel. Ascari set the fastest lap, and he won at the end. Second place on the podium was for Campari in the other Alfa Romeo. Their luck ends though, and with the next event: the Montlhéry race, Ascari loses his life in a crash. He was 37 years old – and a 4 times Grand Prix winner. A tremendous loss. Left a 7 year old son, who would become a double F1 World Champion, before he also dies a 36 years old – and as well on the 26th day of the month. Just like his father did. After the old Ascari is out – the whole team gives up and Delage comes to finish first.

Monza was the last race that year and Italians sent 3 drivers again. Pete DePaolo takes Ascari’s place. The American had just managed to come first at the Indy500, driving a Duesenberg. It was a good asset, but no match for the Alfa Romeo of Brilli-Peri. Well, he was the best that time, alright… He came first – 20 minutes before Campari in the second Alfa – who was 10 minutes in front of the third Bugatti. Alfa was higher in ranks than Duesenberg and won the series in the end. It was the first edition of the World Championships – which later would evolve into what we know now as F1 racing. Starting that year – all road going Alfa models will have their logo embraced in laurels. But the season ends with huge changes in race regulations. Even those didn’t end Alfa Corse domination. P2s would win 14 times in that decade – 14 times Great Grand Prix wins, and other major events like Targa Florio. And Jano didn’t really make any revolutionary change to their setup. The P1 failed race car lost good 100 kg, and in the guise of P2, it became a rival not to be treated lightly. One only Bugatti Type 35 could match in any way.

The P2 was the first Jano project – first of all his successful Alfa racers. Not only Grand Prix contenders, but also road-going sports cars. It was the best race car of its times. Alfa would be the fastest on every European race track, and its domination would end only in the ’50s – after they’ve managed to win F1 twice. P2 is the beginning of that beautiful story, and it sets the underpinnings for their future wins. A milestone in the world of motorsport. Jano Alfas were like art – and so was the P2. Just look at the engines of his architecture. They could rev to 6.5k RPM without a single problem ONE HUNDRED YEARS AGO! The engineers made them have specially designed valve springs, to limit the engine revolutions – without them, they could easily reach 9k.

One of the oldest car manufacturers Alfa is, but its legend starts with the P2 in the ’20s. 6 examples of that car will we built in that period, and at least two are running today. One sits in the Alfa Romeo museum – fully functional, race ready and in the Grand Prix winning configuration. Every inch is identical to original. The F1 World Champion, the 3 times Le Mans triumphant, Phil Hill had a chance to drive it in 1981, and he was impressed with the quality of the vehicle he’s been given. The other known example was the one Achille Varzi took to a Targa Florio win – flat grille variant. It had a spare tire mounted at the rear – and it has it now. You can witness it in Torino museum.

1920 – Alfa Romeo G1 Spider Corsa

Autor Krzysztof Wilk12 marca, 202317 grudnia, 2024

Engine	Displacement	Power	Acceleration	Top Speed
Straight 6 12v Side Valve	6.3 L	70 BHP		138 km/h 86 mph

A.L.F.A. – since when it came to exist in 1910 as Anonima Lombarda Fabbrica Automobili – had one 4-cylinder project, highly successful before and after the war. Such as Giuseppe Campari drove for A.L.F.A. – and later also Achille Varzi or Tazio Nuvolari. But before that – Nicola Romeo would take over a substantial part of the company’s stakes. It was an agressive takeover, BTW. Alfa guys took it to court, well… anyway. The company name was then changed to ‚Alfa-Romeo’ (hyphenated – later it wasn’t), and the old 4-cyl was swapped for 6-cylinder carburated pushrod motors.

New engines had a longer stroke and displaced well over 6-litres, good for 70 bhp then. Such config dominated Coppa del Garda before it was even properly tested as a prototype. Italians quickly executed 50 examples of this machine in many variants – Spider Corsas, Torpedoes and Limousines. They were somewhat based on the old ALFA models, but they elevated current technology to a higher level. G1 stood on an enlarged platform, much more stiff and offering more stability. In the times when Model T Ford was the car to buy, Alfa could into 86 mph and – the Limousine – rivalled Rolls-Royce directly. Or even Hispano-Suiza. Largely, due to engine displacement.

6.3 litres. 386 cu in – most they had then. Or ever – never before or again would such a beast sit under the hood of an Alfa Romeo (not counting Viper derived TZs – I’m not saying it’s bad, Viper itself is tremendous piece of machinery, but it’s not a true Alfa in the essence). People say ‚you know who’ himself took part in the project development (Enzo F.). It had two blocks – 3 cylinders each – in a sidevalve layout. Good old times… Alfa G1 was a RWD with a 4-speed transmission. Front suspension was of semielliptic springs, with quarter elliptic in the back. It had a system of mechanical brakes for the rear of the car, and an emergency hand operated brake locking its gearbox. All in all – it was a smart, well thought design. An engineer named Merosi was hugely responsible for it, and you can’t say he did a bad job. The man had talent. He refreshed their old blueprints so that they really rocked on the road… but everything has a price…

Alfa had wished for a second generation of their car – a G2 – but the engine such big was bound to be taxed beyond reason. That’s one thing. Secondly: the fuel prices were like WTF. All this resulted in poor sales and the project died like a dog. It was replaced with an Alfa RL of not even close to half the size this engine. G1 was a new generation Alfa Romeo. 52 of these ever existed (inc. proto) and – I’m not 100% sure, but all them went to Australia. And what’s more – ONLY ONE EXISTS THIS DAY. It has its home in New Zealand – the oldest car of this Italian manufacturer, surviving in the lone single example, fully functional and worth at least half a million of American money. That one is interesting also for that it was purchased by a businessman from Australia, and 3 years in his possession. When he died, car was forgotten for 25 years, when discovered by some farmers who used it for chasing kangaroos. True story. At some point the car was damaged – it hit a tree, and it took a role of a power generator for water pump. Only in the year ’64 it caught an eye of an Alfa enthusiast who saw it for what it was, and restored it to the condition it was shown a black flag during the Mille Miglia Memorial race, because the car was too fast.

1931 – Alfa Romeo 8C 2300 Monza

Autor Krzysztof Wilk20 listopada, 202225 listopada, 2024

Configuration	Displacement	Power	Acceleration	Top Speed
Straight 8 Supercharged	2.3 L	178 BHP		225 km/h 140 MPH

Vittorio Jano trafił do Alfy Romeo w 1923 roku, i z miejsca postawił im cały program wyścigowy na nogi, ale po dwóch – udanych sezonach – Włosi wycofali się z rywalizacji. Jano został przeniesiony do prac nad drogowymi pojazdami, i w 1927 roku do skutku doszło 6C 1500. No auto powstało stricte na drogi publiczne, ale jego sportowe odmiany miażdżyły również i na torze. 3 razy z rzędu zgarnęli Mille Miglia. No to Jano wziął stare P2 – swojej własnej przecież konstrukcji – i mając to, chciał spróbować zrobić auto na sezon ‘31. Tak przy tym namieszał, że ostatecznie wyszła z tego maszyna z dwoma silnikami, mocno przekombinowana, i no średnio praktyczna na torze… ale wariant na drogi publiczne dosłownie miażdżył odbyt.

Jano doskonale sobie zdawał sprawę, że technologia była już na tyle rozwinięta, żeby rywalizacja stale narastała – dlatego kierował się dość prostą filozofią… “Zwiększyć pojemność! Reaktor wytrzyma…” Już P2 miało 8 cylindrów w rzędzie, ale w drogowym aucie silnik był kompletnie nowy. Dwa bloki z kutej stali – choć późniejsze egzemplarze robiono z lekkich stopów aluminium – po 4 cylindry z rozrządem nad głowicą. Wałek zmieścił się między blokami, a jako że był skrócony, to i nie wyginał się jak pierdolony rezus. Nisko z prawej strony silnika był kompresor typu Roots, gaźnik Memini później zmieniono na Weber, i tak motor o pojemności 2.3-litra generował 155-165 koni mechanicznych w najbiedniejszych jego wersjach.

Co prawda rywale stali już u progu 180 koni mocy, ale siła Alfy Romeo była w lekkiej i zwinnej konstrukcji. Każde z aut miało stalową ramę drabinową, półośki z półeliptycznymi piórami, amortyzatorem ciernym i hamulce bębnowe przy każdym z kół. Skrzynia miała 4 biegi a całość nie przekraczała jednej tony. W 3 lata zrobiono ich prawie 200 i wiele z nich jeździło sportowo. Mille Miglia generalnie jest trudnym wyścigiem – nawet dla dobrze opracowanych, utartych i sprawdzonych konstrukcji. Kompletnie nowa Alfa Romeo – dwa pierwsze egzemplarze modelu 2300 – były ledwie gotowe na debiut w edycji tego wyścigu z 1931 roku. Za kierownicą m.in. Tazio Nuvolari, który cierpiał niemożebnie od problemów z ogumieniem, a mimo to był potwornie szybki. Carraciola prowadził wtedy 7.1-litrowe SSK, więc potrafił wyprzedzić włoskie auto i zapewnić sobie 17-minutową przewagę. Nuvolari nie mógł na to pozwolić, więc dawał 100%, żeby skrócić dystans, ale kurz wzniecony przez lidera wyścigu skutkował ograniczoną widocznością, a to plus karkołomna jazda = wypadek i koniec rumakowania.

Po paru tygodniach Nuvolari ponownie wsiada za kółko 8C 2300 i jedzie na Targa Florio. Nie dość, że świętuje rewanż na niemieckiej maszynie, to rozpoczyna pasmo zwycięstw dla Alfy Romeo – i tym samym, nowy etap w motoryzacji. Oba startujące auta miały zmodyfikowany (skrócony) rozstaw osi, który Tipo A – przyszłe auto do Grand Prix – miało po nich odziedziczyć. Oba auta brały udział w Grand Prix Włoch na torze Monza, podczas którego (podczas treningu do którego) Arcangeli niestety oddał żywot, prowadząc Tipo A właśnie – reszta tych aut również zawiodła. We wczesnej fazie wyścigu tak Campari, jak i Nuvolari – zmienili swoje Tipo A na 8C 2300 i wygrali całe zawody. Od tamtej pory i zwycięstwa w GP Włoch – ten wariant nosi miano Monza, a 2300 będzie wygrywać w Grand Prix aż do podmianki na Tipo B.

Do Le Mans przygotowano nowe zmiany w modelu. Karoseria została przedłużona, bo regulamin nakazywał cztery fotele w środku. Z trzech egzemplarzy, w jednym wybuchł silnik już na treningu przed wyścigiem – a to zauważmy szybka trasa z długimi prostymi – i niemieckie SSK w bezpośredniej rywalizacji (oba auta startowały w klasyfikacji Formula Libre). To chyba nie trzeba tłumaczyć, że trasa faworyzowała Mercedesy? Drugi egzemplarz Alfy Romeo rozbił się koło setnego okrążenia. Zostało jedno 8C aby bronić honoru. Za kierownicą Anglicy – ex-Bentley Boy Tim Birkin i Lord Howe – tak pozamiatali, że najszybszy Mercedes miał 100km w dupę do nich! 8C potem wygrywało Le Mans 4 lata pod rząd – a mało brakło, żeby mieli 5 zwycięstw z rzędu! W 1933, to w ogóle zajęli całe podium…

Najbardziej udane auto sportowe w historii najbardziej udanych aut sportowych. Co prawda najlepszym autem stricte wyścigowym mówi się, że było Bugatti Type 35, ale Alfa Romeo jest tak bliskim drugim miejscem, że Bugatti czuje jej oddech na szyi. Włosi w swej gablocie mają Grand Prix Italii i po 3 trofea z Mille Miglia oraz Targa Florio – a z Le Mans cztery! Autem, które było przeznaczone dla normalnego klienta – na drogi publiczne! To z dużych – a jeszcze było conajmniej 50 mniejszych trofeów. Caracciola (typowo – Mercedes) za kierownicą Monzy wygrał Eifelrennen oraz Grand Prix Miasta Lwowa, a Etancelin (typowo – Bugatti) pięć innych. We wszystkich klasyfikacjach z początku lat ‘30-stych, kierowcy Alfy Romeo wyprzedzali tak Bugatti, Maserati jak i Mercedesy. Po prawdzie – w annałach historii Alfa zasiada na drugim miejscu za Bugatti również dlatego, że jej sukcesy przyćmione były osiągami późniejszej Tipo B i wariantu 2900. Jeśli chodzi o Francuzów – ich uwaga była stale skupiona na jednym modelu i dlatego jest on tak dobrze pamiętany. Type 54 i 59 nie dawały Bugatti wielu powodów do radości a Tipo B Włochom – a i owszem. Osiągnięciami 8C napewno nie odbiegała. Jano stworzył prze-udaną konstrukcję, a Alfa miała dostęp do legendarnych kierowców. Złota era sportów motorowych. Enzo Ferrari dołącza do Alfy Romeo w 1920 roku jako kierowca, w 1929 zakłada swój własny program wyścigowy oparty na autach tej marki i w ‘32 kończy karierę sportową, aby skupić się na kierownictwie już wtedy pół-oficjalnego działu motorsportu Alfy Romeo – Scuderia Ferrari. Dostaje w swoje ręce modele Monza i rozkręca je do 2.6 litrów pojemności zanim przestawi się na Tipo B. Monza prawdziwie rozpoczyna nową erę motoryzacji.

1924 – Alfa Romeo Tipo P2 8C/2000

Autor Krzysztof Wilk16 października, 202225 listopada, 2024

Configuration	Displacement	Power	Acceleration	Top Speed
Straight 8 Supercharged	2.0 L	134 BHP		224 km/h 139 MPH

Pierwsze przymiarki do prawdziwego motorsportu to była tragedia. ALFA nie miała nic swojego, więc zrzynali od FIATa, bo ich 6-cylindrów robiło robotę zawsze i wszędzie. Z tym, że jak już ALFA skończyła swój pojazd i wystartowali nim na Grand Prix, to kierowcy FIATa w tamtym momencie mieli już do dyspozycji 8-cylindrów w rzędzie i te wszystkie Alfy robili z tak niebywałą łatwością, że nawet wódki przy tym nie rozlewali. Do tego Alfa wzięła udział w fatalnym wypadku, podczas którego jeden z ich kierowców się wymeldował. Reszta ekipy wycofała się z wyścigu, i wielu z nich w efekcie już na stałe odstawiło kluczyki. Rozpoczęły się negocjacje młodego Enzo z głównym mózgiem FIATa, a był nim Vittorio Jano. Doszło do porozumienia i Jano zasilił szeregi Alfy w trybie “now”. W nie-dłużej-jak-tydzień, cała jego rodzina się zadomowiła w Mediolanie.

Pierwszym zadaniem Jano było zrobić, żeby to P1, co tam mieli – żeby to jeździło. Jeszcze zanim zmienił barwy, miał w planach taki projekt rzędowej ósemki na podwójnym wałku – tylko sporo w nim namieszał, bo sezon 1923 obnażyl jego wady. Zamiast więc 2 bloków po 4 cylindry – zrobił 4 żeliwne bloki po 2, dużo prostsze i bardziej solidne. Wał korbowy takiego czegoś wymagał 10 łożysk, żeby to w ogóle pracowało. Jano miał 10 łożysk na pasek – a rozrząd był podwójny – więc motor nie był tani w produkcji. Był za to pancerny. Jano zwiększył kąt zaworów, a powietrze podawane było dolnossącym gaźnikiem umieszczonym za kompresorem. Do tego 2 zawory na cylinder w układzie DOHC. Kompresor typu Roots dmuchał do 134 koni mechanicznych. 4-biegową przekładnię zamontowano w ramie z tłoczonej stali. Przedni most na półeliptycznych piórach… nic szokującego. Cały tył się zwężał i szedł bardzo nisko, a sprężyny połączone były z ramą nadwozia. Do wyboru były karoserie z długim aerodynamicznym tyłem, bądź ściętym na krótko. Kierowcy uważali, że krótsza wersja oferowała większą stabilność w zakrętach – i mieli prawo wybrać, za którą chcą zasiąść. To wtedy zaczęto używać czterolistną koniczynę na osłonach silników tych maszyn – logo to na trwałe zawita w usportowionych autach tej marki.

Jano używał egzemplarzy z oryginalnym sześciocylindrowym motorem, jako pojazdu testowego i porównawczego. Eksperymentował z doładowaniem kompresorem i tak właśnie dopracował swoje ośmiocylindrowe, dwulitrowe, doładowane P2. Auto tak naprawdę powstawało w tajemnicy. Gdy zostało pokazane wiosną 1924 roku, rywale byli w szoku. Ascari zniszczył w pierwszym wyścigu i wygrał ze średnią prędkością niemal 100 mil na godzinę. Campari jechał jak po swoje i, gdyby nie przebita opona, w drugim evencie kierowcy Alfy Romeo ukończyliby na dwóch pierwszych miejscach. Była to pierwsza edycja tego wyścigu i trofeum trafiło do Enzo Ferrariego za kierownicą Alfy R/L. Następnym eventem w kalendarzu było francuskie Grand Prix, a więc grubo.

Był to wyścig ulicami wokół Lyonu, czyli 810 kilometrów po drogach publicznych. Wśród rywali sami wyjadacze: marki takie jak Delage, Fiat czy Bugatti. Żaden jednak nie miał pomysłu na skontrowanie nowego zawodnika w postaci Alfy Romeo. Kierowcy Alfy byli diabelsko szybcy. Zarówno Campari, jak i Ascari – mieli taką przewagę, że nikt nie mógł im poważnie zagrozić. Ten drugi nadawał tempo przez cały wyścig, aż pod sam koniec wyścigu pękł mu blok silnika. Jego partner w drugim P2, Giuseppe Campari, nie miał problemów i wywalczył pierwsze dla Alfy Romeo poważne trofeum. Grand Prix Francji trafia do Włochów – a następne w kolejce będzie Grand Prix Włoch na torze Monza, gdzie po 80 okrążeniach, kierowcy P2 zajmą cztery pierwsze miejsca z prawie godzinną przewagą nad najbliższym rywalem.

Alfa Romeo wystawia 3 sztuki P2 do Grand Prix Europy na torze Spa. Za kierownicą Ascari, Campari i Gastone Brilli-Peri. Fenomenalne widowisko: Ascari, z najszybszym czasem okrążenia, zdobywa pierwsze miejsce na podium – a u boku towarzyszy mu Campari w drugim egzemplarzu Alfy Romeo. Szczęście się jednak wyczerpuje i w początkowej fazie wyścigu w Montlhéry dochodzi do wypadku, w wyniku którego Antonio Ascari traci życie w wieku 36 lat. Olbrzymia tragedia. Był czterokrotnym triumfatorem Grand Prix i zostawił po sobie syna w wieku 7 lat. Zostanie on w przyszłości dwukrotnym Mistrzem Świata Formuły 1, zanim również zginie na torze w wieku 36 lat, i też stanie się to 26 dnia miesiąca – tak jak w przypadku jego ojca. Po wypadku starego Ascariego oczywiście cały team kończy rywalizację i ten wyścig trafia do Delage.

Na ostatnią rundę sezonu – Monzę – Alfa ponownie przygotowuje trzy pojazdy. Pete DePaolo zastępuje Ascariego – Amerykanin świeżo co wygrał Indy500 dla Duesenberga. Nikt jednak nie mógł dorównać P2, za kierownicą którego zasiadał Brilli-Peri. No gość zniszczył totalnie: przyjechał 20 minut przed Camparim, który zajął drugie miejsce – kolejne 10 minut przed następnym kierowcą w Bugatti. Alfa wyprzedzała Duesenberga w klasyfikacji końcowej, i zapewniła sobie ostateczne zwycięstwo. Była to pierwsza – inauguracyjna edycja Mistrzostw Świata poprzedzających dzisiejsze F1. To od tamtej pory logo Alfy Romeo, na wszystkich drogowych modelach, wpisane będzie w wieniec laurowy. Ten rok zakończył się poważnymi zmianami w regulaminach, ale nie zakończyło to dominacji Alfa Corse. Przez całą dekadę P2-ki będą najszybsze w 14 różnych Grand Prix i innych poważnych eventach jak Targa Florio. Vittorio Jano, gdy przeszedł do Alfy Romeo, nie robił żadnych rewolucji. Wystarczyło parę drobnych, a przemyślanych zmian – i nieudane P1 schudło o dobre sto kilo, i pod postacią P2 stało się rywalem, z którym tylko Bugatti Type 35 mogło się w jakikolwiek sposób równać.

Model P2 to pierwszy z wielu projektów Vittorio Jano, które będą wysoce udane tak w motorsporcie, jak i na drogach publicznych. Była najlepszym autem wyścigowym swoich czasów. Alfa Romeo będzie najszybsza na wszystkich torach Europy i dominację zakończy dopiero w latach ‘50-tych, po dwukrotnym triumfie w F1. Model P2 jest początkiem tej historii – fundamentem pod wszystkie zwycięstwa. Kamień milowy w świecie motorsportu. Projekty Jano to były dzieła sztuki – i z P2 nie jest inaczej. Szczególnie warte uwagi są silniki wychodzące spod jego rąk. Sto lat temu potrafiły bez słowa sprzeciwu jebać do 6,5 tysiąca obrotów. Montowano w nich specjalne sprężyny zaworów, aby je zatrzymać, bo kręciłyby i do 9 tysięcy!

Alfa Romeo jest jednym z najstarszych producentów samochodowych, ale P2 to auto, które rozpoczyna legendę tej marki dopiero w latach 20-tych. W tym czasie powstało 6 sztuk modelu P2, i dwie na bank jeżdżą do dziś. Jedna znajduje się w muzeum Alfy Romeo i jest w pełni sprawna – w swej mistrzowskiej, wyścigowej konfiguracji. Każdy centymetr auta jest identyczny z oryginalnym. W 1981 roku było w rękach Phila Hilla. Mistrz Świata F1 i trzykrotny triumfator 24-godzinnego Le Mans, był pod wrażeniem jakości testowanego pojazdu. Drugim znanym egzemplarzem jest auto, którym Achille Varzi wygrał Targa Florio. Miał on płaską atrapę chłodnicy i koło zapasowe – i w takiej konfiguracji można je zobaczyć w muzeum w Turynie.

1920 – Alfa Romeo G1 Spider Corsa

Autor Krzysztof Wilk9 października, 202217 grudnia, 2024

Engine	Displacement	Power	Acceleration	Top Speed
Straight 6 12v Side Valve	6.3 L	70 BHP		138 km/h 86 mph

A.L.F.A., jeszcze z czasów jak powstała w 1910 roku, jako Anonima Lombarda Fabbrica Automobili, miała jeden 4-cylindrowy projekt, który zrobił karierę tak przed wojną, jak i po pierwszej wojnie. Jej szeregi zasilali tacy kierowcy jak Giuseppe Campari – potem również Achille Varzi i Tazio Nuvolari – ale przedtem Nicola Romeo przejmie sporą część udziałów marki… To było swoją drogą agresywne przejęcie – oni się tam sądzili z Romeo i w ogóle… no, mniejsza… Tak zmieniono nazwę na “Alfa-Romeo” (później ten myślnik się gdzieś zgubił), a stare 4-cylindry na 6-cylindrowe motory z gaźnikiem i na popychaczach.

Nowe silniki miały długi suw i robiły dobrze ponad 6 litry, co starczało wtedy na 70 koni mocy. Takie coś miażdżyło Coppa del Garda jeszcze w fazie prototypu. Szybko powstało 50 takich egzemplarzy – w różnych wariantach: od Spider Corsa, przez Torpedo, po Limousine. Auta bazowały do pewnego stopnia na poprzednich modelach, ale wynosiły stare technologie na wyższy level. G1 miało wydłużoną platformę, było bardziej sztywne i stabilne. W czasach, gdy najpopularniejszym autem był Ford T, Alfa potrafiła w 138 km/h i – w wersji Limousine – rywalizowała bezpośrednio z Rolls-Royce’m, a nawet Hispano-Suizą. Głównie z racji pojemności zastosowanego tam motoru.

6.3 litra – największy jaki kiedykolwiek można było spotkać pod maską Alfy Romeo. Ponoć “sami wiecie kto” brał udział w jego projektowaniu. Dwa bloki po 3 cylindry w rzędzie, w dolnozaworowym układzie – takie były czasy… Alfa G1 przenosiła moc na tył poprzez 4-biegową przekładnię. Z przodu stała na półeliptycznych sprężynach, z tyłu były podwójne ćwierć-eliptyczne. Auto zatrzymywały mechaniczne hamulce z tyłu oraz awaryjny hamulec blokujący skrzynię biegów. Cały projekt, to była głównie praca inżyniera o nazwisku Merosi i, trzeba chłopu przyznać, że miał talent. Do takiego stopnia odświeżył stare schematy, że naprawdę robiły robotę na drodze, choć… za pewną cenę.

Były plany drugiej generacji – G2 – ale silnik o tak wielkiej pojemności musiał mieć dojebany tragicznie wysoki podatek – to raz – a dwa, że ceny paliwa wtedy, to o kurwa… co skutkowało sprzedażą na niskim poziomie i tak model zdechł. Zastąpiła go Alfa RL z silnikiem dużo mniejszym jak połowa tego, co w G1. Była to pierwsza Alfa Romeo nowej generacji. 52 sztuki tego powstały (razem z prototypami) i, nie jestem do końca pewny, ale wszystkie trafiły do Australii – a do dziś ostała się ino jedna. Stoi w Nowej Zelandii – najstarsze auto tej marki, istniejące w tej chwili w tylko jednym egzemplarzu, w pełni sprawnym, wartym conajmniej pół miliona sztuk amerykańskiego pieniądza. A na koniec jeszcze powiem, że ten konkretny – istniejący egzemplarz jest o tyle ciekawy, że był zakupiony przez australijskiego biznesmena – i przez 3 lata w jego posiadaniu. Po jego śmierci zapomniany, by po 25 latach zostać odkrytym przez lokalnych farmerów i używanym do zaganiania kangurów. True story. Doszło w pewnym momencie do kontaktu z drzewem, więc uszkodzone auto było potem przeznaczone do zasilania pompy wodnej i dopiero w ‘64 Alfa wpadła w oko kogoś, kto znał się w temacie i odrestaurował ten eksponat do tego stopnia, że na wyścigu Mille Miglia Memorial wystawiono mu czarną flagę, bo auto było za szybkie.

SRT

History of automobilism and motorsport

Alfa Romeo

1924 – Alfa Romeo Tipo P2 8C/2000

1920 – Alfa Romeo G1 Spider Corsa

1931 – Alfa Romeo 8C 2300 Monza

1924 – Alfa Romeo Tipo P2 8C/2000

1920 – Alfa Romeo G1 Spider Corsa