G1 – SRT

Engine	Displacement	Power	Acceleration	Top Speed
Straight 6 12v Side Valve	6.3 L	70 BHP		138 km/h 86 mph

A.L.F.A. – since when it came to exist in 1910 as Anonima Lombarda Fabbrica Automobili – had one 4-cylinder project, highly successful before and after the war. Such as Giuseppe Campari drove for A.L.F.A. – and later also Achille Varzi or Tazio Nuvolari. But before that – Nicola Romeo would take over a substantial part of the company’s stakes. It was an agressive takeover, BTW. Alfa guys took it to court, well… anyway. The company name was then changed to ‚Alfa-Romeo’ (hyphenated – later it wasn’t), and the old 4-cyl was swapped for 6-cylinder carburated pushrod motors.

New engines had a longer stroke and displaced well over 6-litres, good for 70 bhp then. Such config dominated Coppa del Garda before it was even properly tested as a prototype. Italians quickly executed 50 examples of this machine in many variants – Spider Corsas, Torpedoes and Limousines. They were somewhat based on the old ALFA models, but they elevated current technology to a higher level. G1 stood on an enlarged platform, much more stiff and offering more stability. In the times when Model T Ford was the car to buy, Alfa could into 86 mph and – the Limousine – rivalled Rolls-Royce directly. Or even Hispano-Suiza. Largely, due to engine displacement.

6.3 litres. 386 cu in – most they had then. Or ever – never before or again would such a beast sit under the hood of an Alfa Romeo (not counting Viper derived TZs – I’m not saying it’s bad, Viper itself is tremendous piece of machinery, but it’s not a true Alfa in the essence). People say ‚you know who’ himself took part in the project development (Enzo F.). It had two blocks – 3 cylinders each – in a sidevalve layout. Good old times… Alfa G1 was a RWD with a 4-speed transmission. Front suspension was of semielliptic springs, with quarter elliptic in the back. It had a system of mechanical brakes for the rear of the car, and an emergency hand operated brake locking its gearbox. All in all – it was a smart, well thought design. An engineer named Merosi was hugely responsible for it, and you can’t say he did a bad job. The man had talent. He refreshed their old blueprints so that they really rocked on the road… but everything has a price…

Alfa had wished for a second generation of their car – a G2 – but the engine such big was bound to be taxed beyond reason. That’s one thing. Secondly: the fuel prices were like WTF. All this resulted in poor sales and the project died like a dog. It was replaced with an Alfa RL of not even close to half the size this engine. G1 was a new generation Alfa Romeo. 52 of these ever existed (inc. proto) and – I’m not 100% sure, but all them went to Australia. And what’s more – ONLY ONE EXISTS THIS DAY. It has its home in New Zealand – the oldest car of this Italian manufacturer, surviving in the lone single example, fully functional and worth at least half a million of American money. That one is interesting also for that it was purchased by a businessman from Australia, and 3 years in his possession. When he died, car was forgotten for 25 years, when discovered by some farmers who used it for chasing kangaroos. True story. At some point the car was damaged – it hit a tree, and it took a role of a power generator for water pump. Only in the year ’64 it caught an eye of an Alfa enthusiast who saw it for what it was, and restored it to the condition it was shown a black flag during the Mille Miglia Memorial race, because the car was too fast.

Engine	Displacement	Power	Acceleration	Top Speed
Straight 6 12v Side Valve	6.3 L	70 BHP		138 km/h 86 mph

A.L.F.A., jeszcze z czasów jak powstała w 1910 roku, jako Anonima Lombarda Fabbrica Automobili, miała jeden 4-cylindrowy projekt, który zrobił karierę tak przed wojną, jak i po pierwszej wojnie. Jej szeregi zasilali tacy kierowcy jak Giuseppe Campari – potem również Achille Varzi i Tazio Nuvolari – ale przedtem Nicola Romeo przejmie sporą część udziałów marki… To było swoją drogą agresywne przejęcie – oni się tam sądzili z Romeo i w ogóle… no, mniejsza… Tak zmieniono nazwę na “Alfa-Romeo” (później ten myślnik się gdzieś zgubił), a stare 4-cylindry na 6-cylindrowe motory z gaźnikiem i na popychaczach.

Nowe silniki miały długi suw i robiły dobrze ponad 6 litry, co starczało wtedy na 70 koni mocy. Takie coś miażdżyło Coppa del Garda jeszcze w fazie prototypu. Szybko powstało 50 takich egzemplarzy – w różnych wariantach: od Spider Corsa, przez Torpedo, po Limousine. Auta bazowały do pewnego stopnia na poprzednich modelach, ale wynosiły stare technologie na wyższy level. G1 miało wydłużoną platformę, było bardziej sztywne i stabilne. W czasach, gdy najpopularniejszym autem był Ford T, Alfa potrafiła w 138 km/h i – w wersji Limousine – rywalizowała bezpośrednio z Rolls-Royce’m, a nawet Hispano-Suizą. Głównie z racji pojemności zastosowanego tam motoru.

6.3 litra – największy jaki kiedykolwiek można było spotkać pod maską Alfy Romeo. Ponoć “sami wiecie kto” brał udział w jego projektowaniu. Dwa bloki po 3 cylindry w rzędzie, w dolnozaworowym układzie – takie były czasy… Alfa G1 przenosiła moc na tył poprzez 4-biegową przekładnię. Z przodu stała na półeliptycznych sprężynach, z tyłu były podwójne ćwierć-eliptyczne. Auto zatrzymywały mechaniczne hamulce z tyłu oraz awaryjny hamulec blokujący skrzynię biegów. Cały projekt, to była głównie praca inżyniera o nazwisku Merosi i, trzeba chłopu przyznać, że miał talent. Do takiego stopnia odświeżył stare schematy, że naprawdę robiły robotę na drodze, choć… za pewną cenę.

Były plany drugiej generacji – G2 – ale silnik o tak wielkiej pojemności musiał mieć dojebany tragicznie wysoki podatek – to raz – a dwa, że ceny paliwa wtedy, to o kurwa… co skutkowało sprzedażą na niskim poziomie i tak model zdechł. Zastąpiła go Alfa RL z silnikiem dużo mniejszym jak połowa tego, co w G1. Była to pierwsza Alfa Romeo nowej generacji. 52 sztuki tego powstały (razem z prototypami) i, nie jestem do końca pewny, ale wszystkie trafiły do Australii – a do dziś ostała się ino jedna. Stoi w Nowej Zelandii – najstarsze auto tej marki, istniejące w tej chwili w tylko jednym egzemplarzu, w pełni sprawnym, wartym conajmniej pół miliona sztuk amerykańskiego pieniądza. A na koniec jeszcze powiem, że ten konkretny – istniejący egzemplarz jest o tyle ciekawy, że był zakupiony przez australijskiego biznesmena – i przez 3 lata w jego posiadaniu. Po jego śmierci zapomniany, by po 25 latach zostać odkrytym przez lokalnych farmerów i używanym do zaganiania kangurów. True story. Doszło w pewnym momencie do kontaktu z drzewem, więc uszkodzone auto było potem przeznaczone do zasilania pompy wodnej i dopiero w ‘64 Alfa wpadła w oko kogoś, kto znał się w temacie i odrestaurował ten eksponat do tego stopnia, że na wyścigu Mille Miglia Memorial wystawiono mu czarną flagę, bo auto było za szybkie.

SRT

History of automobilism and motorsport

G1

1920 – Alfa Romeo G1 Spider Corsa

1920 – Alfa Romeo G1 Spider Corsa