Isdera

Eberhard Schulz was a German car designer… Thank you for your time and see you in two weeks.
…
…
… Nah, I was joking, of course. I mention Mr. Schulz, as he is one of the more talented personas in the automotive industry. And you don’t have to trust my word – the facts speak for him quite enough. The man got a job offer at Porsche’s Design and Development bureau BEFORE he ever managed to complete his education. More so – he got the job after he built a Ford GT-inspired showcar in his own garage (his parents’ actually – whey used the place for doing laundry – never mind) and he took that car directly to Porsche’s headquarters, where everyone pissed their pants after he showed up. So he had no papers from university, his CV was a god-damn joke – but he got the job, because he had skills and he could use them in practice – as we could see, even with no budget. Almost a decade he spent there, until he changed colors for the bb – a tuning company mostly, but not only – and that’s where Mr. Schulz gets most recognition.

While his time in the bb, he took part in designing supercars for Mercedes-Benz, and not just anything, but the replacement for the iconic 300SL. The car had Mercedes stickers, but everything – the design, all ideas and the prototype – it all took place in the bb workshops. Amazing machine, BTW – I will have to write about it some day. That car was a base for a project Schulz undertook after opening his own design bureau. It will be his first big-time craft. Finally it will exit the factory in 30 examples, spyder versions, those of Mercedes, the prototypes – all 108i Isderas were Mercedes V8-powered with at least 5-litre capacity and in 400 horsepower range in their AMG iterations. Fuck me, that’s serious shit.

Now, why were Mercedes cars being built by some small manufacturer? The philosophy behind Isdera company was, so that they would actually execute the projects Mercedes would very much like to construct, but they were not really allowed to, because the marketing, the finance department, the eco-trends, the fuel emissions and all that gay talk. Isdera was small fish – they didn’t give a shit. They didn’t have no finance department. The only way to make Isdera purchase was to talk directly to the head of the company. There were no dealerships, no salesmen. You had to wait for your car at least a year and nobody said a word to it – because the car was worth the wait. Isdera compromised on nothing: you had a bold design, towering performance, and luxurious interior – all in one package. 3 times „yes” – welcome to the final! The car had it all – and in the year 1993 its successor was presented.

Commendatore 112i oraz Silver Arrow z prawej

Frankfurt Motor Show 1993 when we first saw the new model: Commendatore 112i. Fucking hell. Mercedes V12 did 400 horsepower, no sweat – in fact it had a lot of headroom left, because they could have easily tuned it for 150 more if the wanted. But they didn’t go for it and the car still hit 212mph (340 km/h) and it didn’t have to be rebuilt after. Eat the cake and keep the cake – they didn’t sacrifice the engine reliability, and they still had a hugely powerful motor. It was unheard of then! Yes, we already had the cars hitting 220 miles, but it was always a stretch, and that V12 could do it time and time again – no stress on the engine. S-Klasse would have same motors and it would also power later Pagani supercars – and it would still be awesome! It’s a good performer – 10/10. Would buy again.

If that was not enough, the man put a RUF-modified Porsche 6-speed gearbox based on 5-speed Getrag transmission. Isdera claimed 4,7s to lightspeed, but the car crossed 60mph after only 4.0s. A lot of elements were Porsche-derived. The body was hand-built from carbon fiber and GRP, but the suspension and ABS brakes were shared with Porsche 928. Pop-up headlights were direct copy of 968 models. It had lifted doors like in the legendary Gullwing – fuck, the engine cover had the doors working the same way. Active suspension kept the car low at high speeds and deployed the aero brake when required. The driver didn’t have side mirrors, but he could look back through a FREAKING PERISCOPE! Shit you not.

The car was astonishing and it deserved the chance, yet – the prototype suffered delays and the financial crisis forced the company to declare bankruptcy like many supercar brands. The project was trashed and only one example exists. There was an additional leftover chassis, that was bought and finished by an outsider, but Isdera claims nothing to do with that project. And the original? It changed hands and beefed up. At some point capable of 230 mph (370km/h) from a 610 bhp V12. That configuration was called the Silver Arrow, and you could tell it from the original by the more ordinary side mirrors in place of the periscope, and Mercedes badging instead of Isdera – the replaced rims had them too. Fun fact: that one and only example was reclaimed by the Isdera company in 2015, brought back to its initial form, and sold last year (2021-FEB) by RM Sotheby. It hit well over 1M Euro.

In it’s own way Isdera united all beauty the world of automobiles had to offer till that point. It was called after Enzo „Il Commendatore” Ferrari himself, it used finest German technology, powered by the dream Mercedes V12, and stood on a Porsche-born suspension layout. One big homage to achievements of automotive history – and one that crossed the still exclusive 200mph barrier proud! It was to race the 24h of Le Mans, but when the finance ended, Schulz dreams died as well.

Eberhard Schulz to był niemiecki stylista samochodowy… Dziękuję za uwagę – zobaczymy się za dwa tygodnie.
…
…
… Nie no, żartowałem. O panu Schulzu warto wspomnieć, bo jest jedną z bardziej zdolnych postaci w motoryzacyjnej historii. Jeśli ja was nie przekonam, to może suche fakty będą silniejszym argumentem. Chłop dostał ofertę pracy w dziale designu marki Porsche ZANIM jeszcze skończył edukację – a dostał tę robotę, bo we własnym garażu (właściwie jego rodziców, którzy używali tego miejsca jako pralni) wykonał auto pokazowe inspirowane Fordem GT40 i pojechał nim do ich siedziby, gdzie wszystkim szefom popuszczały zwieracze. Nie miał papieru z uczelni i jego CV szczerze nie zachwycało, a dostał u nich pracę wyłącznie za umiejętności jakie potrafił zaprezentować w praktyce i to bez zaplecza. Prawie dekadę spędził w tym biurze, aż zmienił barwy na firmę bb, zajmującą się głównie tuningiem, ale nie tylko. To tutaj Schulz zyskał swoją reputację.

W bb maczał palce przy powstaniu projektu auta dla Mercedesa, i które miało zastąpić legendarne 300SL. Miało naklejki Merca, tak – ale sam zamysł i prototyp powstały w warsztatach bb. Swoją drogą, zajebista maszyna – jeszcze kiedyś o niej napiszę. To na bazie tego pojazdu, po otwarciu własnego biura projektowego, Schulz stworzy swoje pierwsze auto z prawdziwego zdarzenia. Finalnie powstanie około 30 egzemplarzy, wersje spyder, Mercedesy, prototypy – wszystkie Isdery 108i miały V8 Mercedesa o pojemności co najmniej 5-litrów oraz mocy do 400 koni w wersjach AMG. Srogie bydło.

Dlaczego Mercedes powstawał w zakładzie Isdera? Filozofia tej niszowej marki była taka, że wypuszczali na rynek auta, na które duży Mercedes by się zdecydował – gdyby w dupie mieli te konwenanse: marketing, finanse, ekologię, normy emisji – całe to pedalskie pierdolenie. Do zakupu produktów z ich katalogu prowadziła tylko jedna droga: zagadać bezpośrednio z właścicielem firmy – i rok oczekiwania to była norma. A auta Isdera robiła bezkompromisowe: odważne w designie, z mocarnymi osiągami i luksusowym wnętrzem. 3 razy „tak” – przechodzisz do finału. Ten samochód miał wszystko. A w 1993 roku pokazano następcę.

Na targach samochodowych we Frankfurcie w 1993 roku zaprezentowano model Commendatore 112i… i ło, kurwa! Silnik V12 Mercedesa robił solidne 400 koni mocy i miał spore zapasy – mógł spokojnie wydać nawet 150 więcej, gdyby chcieli. To znaczy, że auto rozwijało prędkości do 340 km/h (212mph) i nie musiało zaraz iść do remontu. W tamtym okresie to było niesłychane, a dla tego V12 to było zero wysiłku. To samo serce później jeździło w S-Klasie, ale i ze znaczkami Pagani – i dalej dawało radę. Super sprawa. Serio – polecam.

Do tego skrzynia Porsche po modyfikacjach od RUFa – 6-biegowy manual na bazie 5-biegowej przekładni. Producent deklarował 4,7s w nadświetlną, ale Isdera przekracza pierwszą setkę w 4,2 sekundy. W ogóle, wiele elementów pochodzi z Porsche. Samą budę ręcznie wykonano z włókien węglowych i GRP, ale układ zawieszenia i hamulce z ABSem były dzielone z Porsche 928, a podnoszone lampy wyciągnięto wprost z modelu 968. Auto było wyposażone w podnoszone drzwi, jak w Gullwingu – więcej: miało pokrywę silnika otwieraną w ten sam sposób! Aktywne zawieszenie obniżało auto przy większych prędkościach i odpalało hamulec aerodynamiczny, kiedy trzeba było. Kierowca, nie miał co prawda lusterek bocznych, ale miał za to JEBANY PERYSKOP!

I miało być tak pięknie… To auto zasługiwało na swoją szansę, niestety – podczas rozwoju prototyp miał wiele opóźnień, jak również brak wsparcia finansowego zmusił firmę do ogłoszenia bankructwa i projekt wyrzucono na śmietnik po powstaniu jednego egzemplarza. Co prawda powstała druga sztuka, ale Isdera się jej wyparła. A ten oryginalny? Trafił do rąk prywatnych metodą kupna-sprzedaży i przypudrowano mu nosek. Po machinacjach wyciągał 370km/h za pomocą V12 o 610 koniach mocy – i po tych zmianach trzeba na niego mówić Silver Arrow. Od zwykłej Isdery, Silver Arrow różni się normalnymi lusterkami zamiast peryskopu oraz znaczkami Mercedesa – również na podmienionych felgach. Ciekawostka – ten jedyny egzemplarz doprowadzono do oryginalnego stanu i w zeszłym roku sprzedano na aukcji RM Sotheby za grubo ponad milion starych erło.

Isdera w pewnym sensie łączyła w sobie całe piękno motoryzacji do tej pory. Nazwana po panu Enzo „Il Commendatore”, korzystała z najlepszej niemieckiej technologii, zasilana wspaniałym V12 Mercedesa, stała na zawieszeniu rodem z Porsche. Jeden wielki hołd motoryzacyjnej historii, i z dumą wkraczał w świeżo odkryte rejony 200 mil na godzinę. Auto miało rywalizować w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, ale gdy bańka spekulacyjna prysła – marzenie Eberharda Schulza również w pizdu prysło.

SRT

History of automobilism and motorsport

1993 – Isdera Commendatore 112i

1993 – Isdera Commendatore 112i